Amos Oz

"Wat was de titel van het eerste boek dat ik zelf gelezen heb? Of eigenlijk het verhaal dat papa me voor het slapengaan zo vaak had voorgelezen dat ik het blijkbaar uiteindelijk helemaal uit mijn hoofd kende, woord voor woord, en toen papa mij eens een keer niet kon voorlezen, nam ik het boek mee naar bed en las het mezelf helemaal voor, van het eerste tot het laatste woord, terwijl ik deed alsof ik las, deed alsof ik papa was, van de ene naar de andere bladzijde overging precies tussen de twee woorden waartussen papa ook elke avond de bladzijde omsloeg.
   De volgende dag vroeg ik papa of hij met zijn vinger wilde meegaan als hij las, en ik volgde zijn vinger precies tijdens het lezen, en toen we dat een keer of vijf hadden gedaan, kon ik elk woord al herkennen aan zijn vorm en aan zijn plaats in de regel (zoals je de plaatjes op de rug van geïllustreerde dominostenen ook herkent als de volgorde verandert).
   En toen kwam het moment om hun beiden een grote verrassing te bezorgen: op een zaterdagmorgen verscheen ik in de keuken, nog in mijn pyjama, en zonder een woord te zeggen sloeg ik het boek open op de tafel, precies tussen hen in, mijn vinger ging voor me uit en wees me het ene woord na het andere aan en ik herkende elk woord en sprak het uit op het moment dat mijn vinger het aanraakte, en mijn ouders, duizelig van trots, liepen meteen in de val, ze hadden geen idee van de omvang van het bedrog, ze waren er allebei volkomen van overtuigd dat dit speciale kind zichzelf helemaal alleen had leren lezen."

Uit: Een verhaal van liefde en duisternis